Во 1421 година, Св. Лидвина лизгаше на мраз во Сиедам, Холандија, кога одеднаш стана слаба и падна, скрши ребро на 15-годишна возраст. Нејзиниот пад беше првиот знак за нејзината болест, што постепено се влошуваше сè додека не и беа парализирани двете нозе. Историчарите ја сметаат Лидвина за еден од првите документирани случаи на МС.1
Во 1830-тите, францускиот анатомист Жан Крувејлјер и шкотскиот патолог Роберт Карсвел независно, но истовремено, први ги опишале и илустрирале лезиите на нервниот систем што се развиваат кај МС.2, 3
Д-р Жан-Мартин Шарко, професор на Универзитетот во Париз, лекуваше млада жена со тремор и нејасен говор. По нејзината смрт, тој идентификувал плаки во нејзиниот мозок, кои ги нарекол „sclerose en plaques.“. Тој ги поврза овие плаки со неговите други клинички опсервации и стана првиот што ја дијагностицира МС како посебна болест.3, 4
Во 1878 година, францускиот научник д-р Луис Ранвие го открил миелинот, кој ги штити и поддржува нервните клетки и е оштетен кај пациенти со МС.4
Со седиште на Универзитетот во Единбург, патологот д-р Џемјс Доусон направи чекор напред во патологијата на МС во 1916 година кога за првпат опиша микроскопско оштетување на миелинот и воспаление на крвните садови кои се случуваат во мозокот.8
Во 1933 година, американскиот научник д-р Томас Риверс докажа дека МС не е вирусно заболување кога можеше да покаже дека симптомите на МС може да се појават кај животни на кои им е инјектиран здрав миелин и предизвикување автоимун одговор. Оваа животинска форма на болеста беше наречена експериментален алергиски енцефаломиелитис (ЕАЕ).4
Во 1959 година, американскиот невроимунолог д-р Филип Патерсон утврдил дека Т-клетките се вклучени во појава на ЕАЕ кога ја пренел болеста од едно животно на друго преку инјекција на овие имуни клетки.5, 6
Во 1960 година, група научници откриле друг вид на имунолошка клетка, наречена Б-клетка, во цереброспиналната течност кај луѓето со МС, што беше голем чекор напред во дијагностицирањето.7